Wat het betekende om meervoudig te zijn?

Wat is er gebeurd, deze vraag stel ik me vaak. Ik weet niet wat èèn van de andere in de tussenliggende tijd heeft gedaan. Soms weet ik niet meer hoe ik thuis moet komen waar ik woon, hoor altijd stemmen in me hoofd, nooit is het eens stil, en het horen van die stemmen maakt me onzeker, doe het nooit goed, kan het ook niet iedereen naar de zin maken.

Die stemmen waarvan ik nu weet dat ze bij andere persoonlijkheden horen vertellen me de waarheid, mijn waarheid? Ik heb er alles aan gedaan om die stemmen tot zwijgen te brengen, maar ze zijn hardnekkig, baby’s krijsen, peuters zeuren aan me hoofd dat ze willen spelen, mannelijke stemmen maken gemene opmerkingen, ze zijn er domweg, kortom een veelstemmige eenzaamheid.

Op zoek gaan naar verloren tijd en de angst wat er allemaal gebeurd is in die periode. Het ene been wil links en het andere been wil rechts met als gevolg een smak tegen de grond, te groot voor een fiets waar je normaal gesproken ze mee weg fietst.

Bang om in de spiegel te kijken zie allemaal verschillende gezichten, gezichten die niet het mijne zijn, verschillende handschriften.

Altijd maar smoezen verzinnen voor de dingen die ik gedaan moet hebben maar die ik me niet kan herinneren, altijd op me hoedde, het put je op den duur uit. Het gevoel dat de wereld vol gevaar zit een wereld vol herinneringen.

Ik bleef mij ertegen verzetten. Ik had het vreemde gevoel, dat ik naar mezelf keek en zag, hoe er woorden uit mijn mond kwamen, die ik nooit zou gebruiken.

Om gewoon kleding aan te trekken is een gruwel. De een wil een broek aan de ander een rok. En niemand die bereid is tot compromis. Kleding kopen was nog vreselijker. Vooral te komen tot een keuze, met als gevolg dat ik altijd met 4 broeken de winkel verliet. Hetzelfde verhaal met schoenen kopen. De een wilde een hak, de andere rode schoenen.

En dan de lichamelijke ongemakken. De ene alter droeg een bril en op een dag zie je ineens een bril op tafel liggen die je eigen bril lijkt te zijn. 

Toen ik nog werkte was het naar mijn werk gaan vaak erg moeilijk. Ik lag in bed en was niet in staat om er uit te komen. Mijn lijf leek wel acht maten te groot en te zwaar om te bewegen. Intern hoorde ik wel van alles gebeuren, maar ik deed net, alsof ik het niet hoorde. Als mijn collega’s in die tijd al iets vermoed zouden hebben, hebben zij dit nooit uitgesproken. Ik begon er heel goed in te worden om de gaten in mijn geheugen toch opgevuld te krijgen, ik blufte me er steeds weer doorheen. Sprak in vaagheden van “dat kan ik mij niet meer goed herinneren hoe ging dat of was dat ook al weer” was een hele bekende zin van mij. Hoe mij dat toen gelukt is, is me tot op de dag van vandaag een raadsel.

Nu zijn al die alters in mij opgegaan, heeft elke alter zijn en haar verhaal verteld en heb ik geaccepteerd dat hun verhaal het mijne was, hoe moeilijk en zwaar het ook was. God heeft mij naar eenheid geleid. En tijdens het gebed voor eenheid heb ik van God mijn alters mogen zien. Hoe de mannelijke alters ervoor kozen om vrouw te worden, het was zo’n mooi beeld, visioen dat het mij nog altijd ontroerd. En dan is het voor het eerst stil, doodstil. Geen stemmen meer in mezelf, geen geruzie. Het eerste moment geniet je daarvan, maar dan komt ook het gemis en moet je ineens alles zelf doen. En toch zijn bepaalde karaktertrekken van alters in mij geïntegreerd. Daardoor weet ik dat ik nu eindelijk tot de persoon gekomen ben die God bedoeld heeft.

Een ieder die dit leest en zichzelf herkent wil ik dan ook op het hart drukken het komt goed. God wil je maken tot een eenheid. Kies ervoor om God Zijn werk in je te laten geschieden. Het is geen gemakkelijke weg, maar een hele zware weg, maar aan het eind van die weg zie je dat de zon schijnt. Geloof ze niet als ze je zeggen dat je er mee moet leren leven, dat is mij ook meerdere malen verteld door verschillende psychologen. Ik mocht zelfs de kastdeur van mijn verleden openmaken, want ik was niet draagkrachtig genoeg. Kies daarom de weg van herstel en genezing.